watykański chlebek szczęścia

Watykański chlebek, chlebek szczęścia, niemieckie ciasto przyjaźni Hermana, chleb przyjaźni Amiszów - skąd się wywodzi ?  To bardzo stara tradycja,Pochodzi z czasów, gdy drożdże i spulchniacze do ciasta nie były tak powszechnie i łatwo dostępne jak dziś. Zakwas chlebowy niezbędny do upieczenia chleba wędrował od rodziny do rodziny, od sąsiada do sąsiada, od przyjaciela do przyjaciela - trafiał wszędzie tam, gdzie był potrzebny. Dzięki temu w każdym domu mogło wyrastać ciasto na chleb. Była to taka forma pomocy międzyludzkiej, pomocy sąsiedzkiej. Ta tradycja przetrwała do dziś, ale teraz ma wymiar  "łańcuszka szczęścia", bo przecież drożdże możemy kupić wszędzie. 

Nie lubicie łańcuszków szczęścia ? 
Gdy dostaniecie watykański chlebek - zróbcie wyjątek :)
Z tego zaczynu chlebowego powstanie pyszna, lekko słodka, żółciutka bułka drożdżowa (nazwa "chlebek" jest trochę myląca). W naszym domu dzieciaki się nią zajadały.
Chlebek watykański dostajecie razem z przepisem na jego wykonanie. "Dokarmiacie" go, trzymacie w cieple, dbacie o niego - a on rośnie i rośnie I ROŚNIE :) - dostaliście przecież żywe ciasto. 

Mówią, że upieczenie tego chleba przyniesie Wam szczęście. Mój chlebek wspaniale wyrastał - bardzo chciałabym doświadczyć w przyszłym roku takiej właśnie obfitości szczęścia i radości proporcjonalnie tak do tego jak wspaniale rosło to ciasto :)

KASIU, BARDZO  DZIĘKUJEMY  CI  ZA  OBDAROWANIE  NAS  ZACZYNEM  NA  CHLEBEK  SZCZĘŚCIA. Samo jedzenie go już nas troszkę uszczęśliwiło :)

A jak to jest dostać od sąsiada zaczyn chlebowy ?
W takim darze jest coś naprawdę niezwykłego. Taki dar rośnie potem w naszej kuchni i przemienia się w pachnące, chrupiące bochny chleba.
Mówią  że dom chlebem pachnący to dom szczęśliwy. Taki dar jest więc dzieleniem się szczęściem.

 

Wakacje spędzam w podkarpackiej wsi, w domu z drewnianych bali. To domu niezwykły, z duszą, w którym cykanie świerszczy słychać.
Stoi w nim chlebowy piec. Nie korzystamy z niego często, ale czasem piecze się w nim chleb z mąki z okolicznych pól zmielonej w lokalnym, małym młynie. Chleb z ciasta, które długo miesił tata mojego męża, chleb, który wspaniale wyrastał w starej kuchni mimo, że dzieciaki ciągle biegając przeciągi robiły :)  Ten chleb powstaje dzięki zaczynowi, który ofiarowuje nam Babcia Brzezina - nasza sąsiadka. Jest niezwykłą osoba - mieszka na wzgórzu  w drewnianym domu, którego okna na kościół wychodzą. Każdego roku, przez całe lato obdarowuje nas najwspanialszym serem na świecie, kwaśnym mlekiem, które nożem kroić można, maślanką,jajkami, które smakują zupełnie inaczej niż te ze sklepu, warzywami, których dogląda każdego dnia niezależnie od upału i smakołykami regionalnej kuchni. I OBDAROWUJE  NAS  WSPANIAŁYMI  OPOWIEŚCIAMI  O  CZASACH  JEJ  MŁODOŚCI.Ma niezwykły dar opowiadania.

Historię domu z drewnianych bali , historię pewnej jabłoni, która przed nim rośnie możecie przeczytać [TU]