JESTEM NIEPEŁNOSPRAWNY - JESTEM GŁODNY

"JESTEM  NIEPEŁNOSPRAWNY -  JESTEM  GŁODNY"  to hasło pod którym zaczynają protestować rodzice dzieci niepełnosprawnych. Poświęćcie chwilę i spróbujcie ocenić czy jest przesadzone. 

 

Niepełnosprawnemu dziecku i jego rodzinie przysługują świadczenia - tak, przysługują :

* zasiłek pielęgnacyjny - 153 zł / od dziesięciu lat nie był rewaloryzowany , a jego wysokość powinna być aktualizowana co trzy lata  /

* rodzice, którzy rezygnują z pracy na rzecz opieki nad niepełnosprawnym dzieckiem otrzymują również świadczenie pielęgnacyjne w wysokości 620 zł, a nie pracują, bo nie mają innego wyjścia - przecież inaczej się nie da - chore dziecko potrzebuje opieki 24 godziny na dobę 365 dni w roku i rodzicowi nie przysługuje tu żadne prawo do urlopu czy chorobowego. Nie przysługuje, bo przecież to nie praca, a heroizm. O  TO  ABY  OPIEKA  NAD  NIEPEŁNOSPRAWNYM  DZIECKIEM  ZA  PRACĘ  ZOSTAŁA UZNANA  OD  LAT  BEZSKUTECZNIE  WALCZĄ  RODZICE  NIEPEŁNOSPRAWNYCH  DZIECI.

* Jeśli rodzinie ze względu na niskie dochody (niższe niż 623 zł na osobę)  przysługuje prawo do zasiłku rodzinnego - przysługuje jej również dodatek do zasiłku rodzinnego na kształcenie i rehabilitację niepełnosprawnego dziecka w wysokości od 60 do 80 zł - zależnie od wieku dziecka.

TE ŚRODKI MAJĄ WYSTARCZYĆ NA LEKI, NA  REHABILITACJE, NA EDUKACJĘ SPECJALNĄ, "NA  ŻYCIE", NA WSZYSTKO, również na wszelkie potrzeby życiowe rodzica-opiekuna (jeśli jeszcze w ogóle pamięta , że je posiada). Czy jest możliwe aby wystarczyły?  Nikt nie wierzy w to, aby wystarczyć mogły. Nikt, a już na pewno nie państwo, które pobyt osoby niepełnosprawnej w ośrodku całodobowej opieki wycenia już znacząco wyżej, bo na dobrych kilka tysięcy złotych miesięcznie.

O opiece naszego państwa nad osobami niepełnosprawnymi Ojciec Karmiący pisze:

"Polska nie jest daleko za Murzynami, jest daleko za Spartanami, którzy mieli odwagę mordować tych, którym nie byli w stanie pomóc. U nas jest inaczej, u nas skazuje się tych bezbronnych na wieloletnią, bezsensowną mękę." 

Pomoc państwa dla rodzin, które każdego dnia borykają się z cierpieniem i chorobą dziecka jest mniejsza nie tylko od kwoty najniższego wynagrodzenia, ale również od kwoty określającej minimum socjalne.

7 marca 2013 o godzinie 11.00  przed wejściem do  gmachu Sejmu R.P.  rodzice i opiekunowie niepełnosprawnych dzieci będą protestowali przeciwko dyskryminacji i głodowym świadczeniom jakie otrzymują. Będą kolejny raz walczyli, aby ich codzienny wysiłek uznano za pracę - bo jest to praca jednocześnie na wielu etatach (jest się opiekunem, rehabilitantem, pielęgniarzem, nauczycielem ... ).

Czy ten głos ktoś usłyszy? Pewnie tak, pewnie nawet znajdzie się polityk, który obieca sprawie się przyjrzeć i spróbować pomóc i pewnie na tym się skończy, bo przecież głos ludzi, którzy przyjadą protestować nie będzie ani silny, ani liczny (nie łatwo jest z chorym dzieckiem jechać przez Polskę by wziąć udział w proteście) Medialnie też nie będzie (żadne szyby z wystaw nie poleca, ani opony nie zapłoną). Kolejny protest i kolejne obietnice. No może jeszcze ktoś się wzruszy i na tym koniec.

Dlaczego nie wierzę, że protest pomoże? Bo sprawa za bardzo mnie dotyczy i za dobrze ją znam na co dzień.